Tweet
ZAZA ARTIST ADDRESSES HIS PEOPLE RE THE GENOCIDE
Mikail Aslan, Wiesbaden, 2014
Legendary Zaza artist Mikail Aslan of Dersim is a political exile
living in Germany. He has performed in Yerevan and has close
ties to Armenians in Germany. He wrote the article expressly for
Keghart.com--Editor.
For the Turkish version of the article pleaseclick here
When I was a child, I could never forget my Aunt Ese's painful stories
about the Armenian Genocide and the Dersim Genocide. We were torn
apart from our village in Khozat when I was 10 years old. I told my
mother, while going to high school in Kayseri, that 'I will go back
to Khozat one day and write about the stories that Ese told us'.
Unfortunately, we couldn't return to Khozat, nor see Ese ever again.
Wherever I went, the deep pain of these stories followed me. When I
came to Germany as a political refugee, I met a dear man named Ali
Ertem, who was the chairman of an organization called 'Anti-Genocide
Society'. I joined political movements but couldn't find a cure for
my grief. The superficial treatment of the genocide by these political
movements upset me and I felt I needed a personal awakening.
In the search for this awakening, I became a member of this society. I
participated in many activities organized by the society, and various
Armenian organizations. The more I participated, the more I learnt
about the truth and felt ashamed of myself and my ignorance about
being a member of a nation that was subjected to genocides. I decided
to go to Yerevan with other society members for the 2001 Genocide
Commemoration. I was sitting on a park bench in Yerevan a few days
before April 24. The sad duduk music broadcast by the municipal
government in advance of the commemoration day surrounded me. I had
become frozen with pain, along with others sitting in the park. It was
as if I was witnessing an unfinished funeral procession. The time had
come for me to mourn about what was done to me and my neighbours. I
saw Mount Ararat's two faces, then it disappeared for a while. It was
like a child who leaves his mother's hand for a moment and gets lost.
I now felt the pain of not being able to touch Ararat, so close,
yet so far. On the other hand, I also felt sorry that we don't even
have a commemoration day or a monument for the Dersim Genocide.
Then on April 24, a sea of people, with sad faces and flowers in
their hands, started flowing toward the Genocide monument. I joined
the delegation of the Anti Genocide Society in placing a wreath at
the monument. Then we toured the Genocide museum with our guide and
translator. I wrote in the museum visitors' book: 'I feel ashamed
that knowingly or unknowingly, my people participated in the Armenian
Genocide. I apologize to the Armenian people and to our history,
so that these painful events will never be repeated - Mikail Aslan
(Dersim)'. While I was writing these lines, the museum director came
by and asked me where I was from. I told him through our translator
that I am a refugee in Germany. He shook my hand and said that
'Yilmaz Guney also wrote in that book before you'. I was shocked.
The humane behavior of Dersim people during the Armenian Genocide is
well known, as there are many sources corroborating this fact. But
there are also several villages where there have been exactly the
opposite behavior, as described by some of our elderly people. When
I hear these stories, combined with our frequent use of swear words
against Armenians, it leads me to believe that we are not entirely
innocent.
It is a good thing that on the eve of the 100th anniversary of the
Armenian Genocide, this subject has been in the limelight. But I know
this subject is quite deep and sensitive in charting a path for our
people toward the light, and we have to show utmost care not to allow
this subject to be exploited and manipulated by any political group.
Considering that we didn't face our history until recently, never
acknowledge the truth, we have to think seven times before we say a
word on this subject.
Every individual needs to face history on its own. Can we honestly
say that the masses who didn't participate in the killings are more
innocent than willingly participating ones? Whoever took part in the
Genocide for the sake of plunder is also a victim of his own ignorance
and must be twice ashamed of his conduct. Recently we witnessed the
massacre at Sivas Madimak. While we question the perpetrators and
organizers of this massacre, shouldn't we also judge the masses who
participated in the massacre readily because of their bias and hatred
against the Alevis, and allowed themselves to be used as tools by
the perpetrators?
Let us suppose that the state show Amed Diyarbakir as a target of
attack to the people of Kayseri. And then, if the Kayseri people
collectively go and attack Diyarbakir without using any conscientious
judgment, how are we going to deal with the Kayseri people? In this
scenario, the perpetrator can be defined as murderer, the manipulated
masses can be defined as ignorant, and the combination of the two can
result in a disaster, a genocide. There is this combination behind
every genocide.
In conclusion, we can say that this genocide is our common pain,
whether participated knowingly or unknowingly, and the time has come to
face and acknowledge it. It is important to realize a mentality that
has formed over several centuries. With this mentality, everyone has
a stone in his hand, ready to throw it. When someone shows a target,
nobody questions why, and starts throwing the stones. We see on
Iranian TV a woman condemned to die with stones thrown at her. The
crowd doesn't even know why she is condemned to death, but they all
pick up a stone and throw it at her.
All ignorant masses, drop the stone from your hands and think for a
moment. Don't just assume that the stone you throw at the Armenian is
a deadweight. Start seeing that with each stone thrown, our own body
buckles some more, our geography gets covered with more blood. Time
to see this reality now. See that the painful events all started
with the first murder of our lifelong neighbour, and tell this to
your children, so that future generations will no longer be guilty,
facing their conscience and history. The conscience will eventually
triumph in the great court of the nations.
Gelecek yıl 2015. Ermeni soykırımının 100. yıldönumu...
Mikail Aslan, 2014
Cocukluk yıllarımda Halam Ese'nin Ermeni Soykırımı ve
Dersim Soykırımı uzerine anlattıgı acı dolu olayları
hic unutamadım. 10 yaÅ~_ındayken Xozat'daki köyumuzden
koparıldık. Kayseri'de ortaokulu okurken anneme â~@~^bir gun Xozat'a
dönup Ese'nin anlattıklarını yazacagım" demiÅ~_tim.
Maalesef bir daha dönemedik, ben Ese'yi bir daha görmedim.
Nereye gidersem gideyim bu anlatıların agır huznu peÅ~_imi
bırakmadı.
Almanya'ya multeci olarak geldigim yıllarda Frankfurt'ta "Soykırım
KarÅ~_ıtları Dernegi (SKD)" adında bir dernekle sonra da onun
baÅ~_kanlıgını yapan Sevgili Ali Ertem ile tanıÅ~_tım. Siyasal
bazı hareketlerin recetelerinde derdime merhem bulamadım. Onların
bu konular uzerindeki yuzeysel- kıt duÅ~_unceleri beni huzursuz
etmiÅ~_ti ve bu konuda bireysel bir aydınlanmaya ihtiyac duyuyordum.
Bu ihtiyaca cevap arayıÅ~_ı icinde dernege uye oldum. Gerek dernek
tarafından, gerekse Ermeni kuruluÅ~_ları tarafından organize edilen
ceÅ~_itli etkinliklere katıldım. Katıldıkca ve yeni yeni Å~_eyler
ögrendikce soykırıma ugramıÅ~_ bir halkın cocugu olarak kendimden
ve cehaletimden utandım. Dernekle beraber 2001 yılında Erivan'da
yapılan soykırım anmasına katılmaya karar verdim. 24 Nisan'a bir
kac gun kala Erivan belediyesinin parkında oturuyordum. Belediyenin
hoparlörunden yas gununun yaklaÅ~_masından dolayı acı Duduk
melodileri butun benligimi sarıyordu. Banklarda oturanlar gibi ben
de bir anda putlaÅ~_mıÅ~_tım. Uzun yıllardır efnedilmeyen bir
cenaze duruyordu önumde. Kendime yapılanın ve komÅ~_uma yapılanın
yasını tutmanın zamanı gelmiÅ~_ti. Araratın iki yuzunu gördum,
bir ara Ararat bulutlar arasında kayb oldu. Bir an annesinin elini
yitiren kucuk bir cocugun yönunu yitirmesi gibi..simdi biliyorum
hemen yanıbaÅ~_ımda yukselen Ararat a dokunamamanın acısını..
Bir taraftan da Dersim soykırımı icin halen bir yas gunumuzun
olmadıgına ve bir soykırım anıtımızın bile olmadıgına
hayıflanmıÅ~_tım...
24 Nisan'da kadınlı erkekli her yaÅ~_tan mahÅ~_eri bir kalabalık,
huzunlu insan kitleleri ellerinde ciceklerle soykırım anıtına
akın ediyorlardı. Bende SKD delegasyonu ile birlikte o gun icin
hazırlanmıÅ~_ celengi Anıtı'na bırakarak Soykırım Kurbanları
anısına saygıda bulundum. Ardından delegasyona özel olarak
refakat eden özel rehberimiz ve tercumanımızla birlikte Soykırım
muzesini gezdim.
Soykırım Muzesindeki defteri acıp yazdım â~@~^kendi halkımın
bir bölumunun bilincli veya bilincsiz olarak Ermeni soykırımına
katılmasından utanc duyuyorum. Bir daha böyle acıların
yaÅ~_anmaması icin kendi adıma tarihten ve ermeni halkından özur
diliyorum..." Mikail Aslan (Dersim).
Ben bunları yazarken biraz uzakta durup beni izleyen muze yetkilisi
yanıma yaklaÅ~_tı ve nereden geldigimi sordu. Ben de tercumanımız
aracılıgı ile â~@~^multeci oldugumu, Almanya'dan geldigimi"
söyledim. O anda elini bana uzattı: " Senden önce Yılmaz Guney
de gelip bu deftere yazmıÅ~_tı" dedi. Tuylerim diken diken oldu...
Dersimlilerin soykırım ile ilgili tavrı bilinen bir gercek,
gunumuzde bu konuda yeteri kadar kaynaklar mevcut. Lakin benim
yakın köylerimde aksi durumlar da var bunu da yöre halkından
yaÅ~_lılarımız anlatıyor.
Bunları dinledigimde ve toplum icinde Ermeniler ile ilgili kufurlu
konuÅ~_maları gözden gecirdigim de bu konu da anlatıldıgı kadar
masum olmadıgımızı duÅ~_unuyorum...
Ermeni soykırımının 100. yıla girmesinin arifesinde konunun
gundemleÅ~_tirilmesi, dikkatlerin bu noktaya cevrilmesi cok
sevindiricidir. Ancak bildigim tek gercek Å~_udur ki 1915 soykırımı
halklarımızın aydınlık gelecegi icin öyle tayin edici agırlıga
ve öneme sahiptir ki hic bir siyasal hareketin, grubun, cevrenin
politik cıkarına malzeme edilemeyecek kadar, özen ve itinayı
gerektirmektir. Bu konuda yakın zamana kadar uzerimize duÅ~_en
yuzleÅ~_me ve hesaplaÅ~_ma görevini yerine getirmedigizi de göz
önunde buludurursak, söyleyecegimiz her sözu, atacagımız her
adımı deyim yerindeyse "yedi ölcup bir kesmeliyiz".
Her bireyin kendisince yuzleÅ~_mesi gerekiyor... Soykırıma
katılmamıÅ~_ bilincsiz yıgınların soykırıma katılmıÅ~_
olan bilincli yıgınlardan daha masum oldugunu söyleyebilir
miyiz? Soykırıma katılan rant ve ganimet icin bunu yaparken
"bilincsiz" olarak katılanlar da kendi önyargılarının ve
cehaletinin "kurbanıdırlar" ki, iki durumda insanlık acısından
yuz kızartıcıdır... Ornegin yakın zaman da Sivas Madımak pogromu
oldu. Orada bu katliamı bilincli olarak tezgahlayanları sorgularken
â~@~^Alevi ve KızıbaÅ~_lara" karÅ~_ı önyargılarına yenik duÅ~_up
maÅ~_a olan olan bu yıgınlara ne diyecegiz, onlar da suclu degil mi?
Diyelim hukumet Kayseri'de bir hafta boyunca Amed'i hedef göstersin,
manipule etsin. Kayserililer de vicdan terazisinden gecirmeden toplu
bir Å~_ekilde Amed'e saldırsınlar, o zaman Kayseri halkının bu
tavrını nereye koyacagız? Burada katliamı pilanlıyanların adı
cellatlık, manipule edilenin adı cehalet, ikisinin birliginden dogan
da faciadır, soykırımdır. Butun katliamların arkasında bu tipde
"birlik"ler mevcut.
Sonuc olarak bilincli veya bilincsiz yapılan bu soykırım hepimizin
ortak gunahıdır bununla yuzleÅ~_menin zamanı geldi geciyor. Asıl
olan yuzyıllardan beridir yerleÅ~_en, yerleÅ~_tirilen bir zihniyeti
deÅ~_ifre etmektir. Bu zihniyet Å~_udur: Herkesin eline taÅ~_
verilmiÅ~_, herkesin elinde taÅ~_ı hazır duruyor. Bir hedef
gösterilince kimse neden saldırıyoruz diye sormuyor, öteki
de taÅ~_ını alıp hedefe sallıyor. Iran da bir kadının
taslandıgını tv-lerde göruyoruz. Sokaktan gecen o kadının
neden taÅ~_landıgını, sucunun ne oldugunu bilmiyor, ama o da hemen
taÅ~_ını alıp atıyor.
Hey cehalet, elindeki taÅ~_ı bırak ve bir duÅ~_un. Ermeni'ye
attıgın taÅ~_ın sadece elinde bir agırlık oldugunu sanma. Masuma
inen her darbenin boynumuzu nasıl buktugunu, bu cografyamızı
nasıl kana buladıgını gör artık. YaÅ~_anılan butun bu
acıların baÅ~_langıcının kadim komÅ~_ularımızın katliamıyla
baÅ~_ladıgını gör ve cocuklarına anlat ki, sonraki kuÅ~_akların
boynu tarih ve vicdan önunde bukuk kalmasın. Halkların ulu
divanında vicdan bir gun galip gelecektir.
Mikail Aslan 2014
http://www.keghart.com/Aslan-Genocide
Mikail Aslan, Wiesbaden, 2014
Legendary Zaza artist Mikail Aslan of Dersim is a political exile
living in Germany. He has performed in Yerevan and has close
ties to Armenians in Germany. He wrote the article expressly for
Keghart.com--Editor.
For the Turkish version of the article pleaseclick here
When I was a child, I could never forget my Aunt Ese's painful stories
about the Armenian Genocide and the Dersim Genocide. We were torn
apart from our village in Khozat when I was 10 years old. I told my
mother, while going to high school in Kayseri, that 'I will go back
to Khozat one day and write about the stories that Ese told us'.
Unfortunately, we couldn't return to Khozat, nor see Ese ever again.
Wherever I went, the deep pain of these stories followed me. When I
came to Germany as a political refugee, I met a dear man named Ali
Ertem, who was the chairman of an organization called 'Anti-Genocide
Society'. I joined political movements but couldn't find a cure for
my grief. The superficial treatment of the genocide by these political
movements upset me and I felt I needed a personal awakening.
In the search for this awakening, I became a member of this society. I
participated in many activities organized by the society, and various
Armenian organizations. The more I participated, the more I learnt
about the truth and felt ashamed of myself and my ignorance about
being a member of a nation that was subjected to genocides. I decided
to go to Yerevan with other society members for the 2001 Genocide
Commemoration. I was sitting on a park bench in Yerevan a few days
before April 24. The sad duduk music broadcast by the municipal
government in advance of the commemoration day surrounded me. I had
become frozen with pain, along with others sitting in the park. It was
as if I was witnessing an unfinished funeral procession. The time had
come for me to mourn about what was done to me and my neighbours. I
saw Mount Ararat's two faces, then it disappeared for a while. It was
like a child who leaves his mother's hand for a moment and gets lost.
I now felt the pain of not being able to touch Ararat, so close,
yet so far. On the other hand, I also felt sorry that we don't even
have a commemoration day or a monument for the Dersim Genocide.
Then on April 24, a sea of people, with sad faces and flowers in
their hands, started flowing toward the Genocide monument. I joined
the delegation of the Anti Genocide Society in placing a wreath at
the monument. Then we toured the Genocide museum with our guide and
translator. I wrote in the museum visitors' book: 'I feel ashamed
that knowingly or unknowingly, my people participated in the Armenian
Genocide. I apologize to the Armenian people and to our history,
so that these painful events will never be repeated - Mikail Aslan
(Dersim)'. While I was writing these lines, the museum director came
by and asked me where I was from. I told him through our translator
that I am a refugee in Germany. He shook my hand and said that
'Yilmaz Guney also wrote in that book before you'. I was shocked.
The humane behavior of Dersim people during the Armenian Genocide is
well known, as there are many sources corroborating this fact. But
there are also several villages where there have been exactly the
opposite behavior, as described by some of our elderly people. When
I hear these stories, combined with our frequent use of swear words
against Armenians, it leads me to believe that we are not entirely
innocent.
It is a good thing that on the eve of the 100th anniversary of the
Armenian Genocide, this subject has been in the limelight. But I know
this subject is quite deep and sensitive in charting a path for our
people toward the light, and we have to show utmost care not to allow
this subject to be exploited and manipulated by any political group.
Considering that we didn't face our history until recently, never
acknowledge the truth, we have to think seven times before we say a
word on this subject.
Every individual needs to face history on its own. Can we honestly
say that the masses who didn't participate in the killings are more
innocent than willingly participating ones? Whoever took part in the
Genocide for the sake of plunder is also a victim of his own ignorance
and must be twice ashamed of his conduct. Recently we witnessed the
massacre at Sivas Madimak. While we question the perpetrators and
organizers of this massacre, shouldn't we also judge the masses who
participated in the massacre readily because of their bias and hatred
against the Alevis, and allowed themselves to be used as tools by
the perpetrators?
Let us suppose that the state show Amed Diyarbakir as a target of
attack to the people of Kayseri. And then, if the Kayseri people
collectively go and attack Diyarbakir without using any conscientious
judgment, how are we going to deal with the Kayseri people? In this
scenario, the perpetrator can be defined as murderer, the manipulated
masses can be defined as ignorant, and the combination of the two can
result in a disaster, a genocide. There is this combination behind
every genocide.
In conclusion, we can say that this genocide is our common pain,
whether participated knowingly or unknowingly, and the time has come to
face and acknowledge it. It is important to realize a mentality that
has formed over several centuries. With this mentality, everyone has
a stone in his hand, ready to throw it. When someone shows a target,
nobody questions why, and starts throwing the stones. We see on
Iranian TV a woman condemned to die with stones thrown at her. The
crowd doesn't even know why she is condemned to death, but they all
pick up a stone and throw it at her.
All ignorant masses, drop the stone from your hands and think for a
moment. Don't just assume that the stone you throw at the Armenian is
a deadweight. Start seeing that with each stone thrown, our own body
buckles some more, our geography gets covered with more blood. Time
to see this reality now. See that the painful events all started
with the first murder of our lifelong neighbour, and tell this to
your children, so that future generations will no longer be guilty,
facing their conscience and history. The conscience will eventually
triumph in the great court of the nations.
Gelecek yıl 2015. Ermeni soykırımının 100. yıldönumu...
Mikail Aslan, 2014
Cocukluk yıllarımda Halam Ese'nin Ermeni Soykırımı ve
Dersim Soykırımı uzerine anlattıgı acı dolu olayları
hic unutamadım. 10 yaÅ~_ındayken Xozat'daki köyumuzden
koparıldık. Kayseri'de ortaokulu okurken anneme â~@~^bir gun Xozat'a
dönup Ese'nin anlattıklarını yazacagım" demiÅ~_tim.
Maalesef bir daha dönemedik, ben Ese'yi bir daha görmedim.
Nereye gidersem gideyim bu anlatıların agır huznu peÅ~_imi
bırakmadı.
Almanya'ya multeci olarak geldigim yıllarda Frankfurt'ta "Soykırım
KarÅ~_ıtları Dernegi (SKD)" adında bir dernekle sonra da onun
baÅ~_kanlıgını yapan Sevgili Ali Ertem ile tanıÅ~_tım. Siyasal
bazı hareketlerin recetelerinde derdime merhem bulamadım. Onların
bu konular uzerindeki yuzeysel- kıt duÅ~_unceleri beni huzursuz
etmiÅ~_ti ve bu konuda bireysel bir aydınlanmaya ihtiyac duyuyordum.
Bu ihtiyaca cevap arayıÅ~_ı icinde dernege uye oldum. Gerek dernek
tarafından, gerekse Ermeni kuruluÅ~_ları tarafından organize edilen
ceÅ~_itli etkinliklere katıldım. Katıldıkca ve yeni yeni Å~_eyler
ögrendikce soykırıma ugramıÅ~_ bir halkın cocugu olarak kendimden
ve cehaletimden utandım. Dernekle beraber 2001 yılında Erivan'da
yapılan soykırım anmasına katılmaya karar verdim. 24 Nisan'a bir
kac gun kala Erivan belediyesinin parkında oturuyordum. Belediyenin
hoparlörunden yas gununun yaklaÅ~_masından dolayı acı Duduk
melodileri butun benligimi sarıyordu. Banklarda oturanlar gibi ben
de bir anda putlaÅ~_mıÅ~_tım. Uzun yıllardır efnedilmeyen bir
cenaze duruyordu önumde. Kendime yapılanın ve komÅ~_uma yapılanın
yasını tutmanın zamanı gelmiÅ~_ti. Araratın iki yuzunu gördum,
bir ara Ararat bulutlar arasında kayb oldu. Bir an annesinin elini
yitiren kucuk bir cocugun yönunu yitirmesi gibi..simdi biliyorum
hemen yanıbaÅ~_ımda yukselen Ararat a dokunamamanın acısını..
Bir taraftan da Dersim soykırımı icin halen bir yas gunumuzun
olmadıgına ve bir soykırım anıtımızın bile olmadıgına
hayıflanmıÅ~_tım...
24 Nisan'da kadınlı erkekli her yaÅ~_tan mahÅ~_eri bir kalabalık,
huzunlu insan kitleleri ellerinde ciceklerle soykırım anıtına
akın ediyorlardı. Bende SKD delegasyonu ile birlikte o gun icin
hazırlanmıÅ~_ celengi Anıtı'na bırakarak Soykırım Kurbanları
anısına saygıda bulundum. Ardından delegasyona özel olarak
refakat eden özel rehberimiz ve tercumanımızla birlikte Soykırım
muzesini gezdim.
Soykırım Muzesindeki defteri acıp yazdım â~@~^kendi halkımın
bir bölumunun bilincli veya bilincsiz olarak Ermeni soykırımına
katılmasından utanc duyuyorum. Bir daha böyle acıların
yaÅ~_anmaması icin kendi adıma tarihten ve ermeni halkından özur
diliyorum..." Mikail Aslan (Dersim).
Ben bunları yazarken biraz uzakta durup beni izleyen muze yetkilisi
yanıma yaklaÅ~_tı ve nereden geldigimi sordu. Ben de tercumanımız
aracılıgı ile â~@~^multeci oldugumu, Almanya'dan geldigimi"
söyledim. O anda elini bana uzattı: " Senden önce Yılmaz Guney
de gelip bu deftere yazmıÅ~_tı" dedi. Tuylerim diken diken oldu...
Dersimlilerin soykırım ile ilgili tavrı bilinen bir gercek,
gunumuzde bu konuda yeteri kadar kaynaklar mevcut. Lakin benim
yakın köylerimde aksi durumlar da var bunu da yöre halkından
yaÅ~_lılarımız anlatıyor.
Bunları dinledigimde ve toplum icinde Ermeniler ile ilgili kufurlu
konuÅ~_maları gözden gecirdigim de bu konu da anlatıldıgı kadar
masum olmadıgımızı duÅ~_unuyorum...
Ermeni soykırımının 100. yıla girmesinin arifesinde konunun
gundemleÅ~_tirilmesi, dikkatlerin bu noktaya cevrilmesi cok
sevindiricidir. Ancak bildigim tek gercek Å~_udur ki 1915 soykırımı
halklarımızın aydınlık gelecegi icin öyle tayin edici agırlıga
ve öneme sahiptir ki hic bir siyasal hareketin, grubun, cevrenin
politik cıkarına malzeme edilemeyecek kadar, özen ve itinayı
gerektirmektir. Bu konuda yakın zamana kadar uzerimize duÅ~_en
yuzleÅ~_me ve hesaplaÅ~_ma görevini yerine getirmedigizi de göz
önunde buludurursak, söyleyecegimiz her sözu, atacagımız her
adımı deyim yerindeyse "yedi ölcup bir kesmeliyiz".
Her bireyin kendisince yuzleÅ~_mesi gerekiyor... Soykırıma
katılmamıÅ~_ bilincsiz yıgınların soykırıma katılmıÅ~_
olan bilincli yıgınlardan daha masum oldugunu söyleyebilir
miyiz? Soykırıma katılan rant ve ganimet icin bunu yaparken
"bilincsiz" olarak katılanlar da kendi önyargılarının ve
cehaletinin "kurbanıdırlar" ki, iki durumda insanlık acısından
yuz kızartıcıdır... Ornegin yakın zaman da Sivas Madımak pogromu
oldu. Orada bu katliamı bilincli olarak tezgahlayanları sorgularken
â~@~^Alevi ve KızıbaÅ~_lara" karÅ~_ı önyargılarına yenik duÅ~_up
maÅ~_a olan olan bu yıgınlara ne diyecegiz, onlar da suclu degil mi?
Diyelim hukumet Kayseri'de bir hafta boyunca Amed'i hedef göstersin,
manipule etsin. Kayserililer de vicdan terazisinden gecirmeden toplu
bir Å~_ekilde Amed'e saldırsınlar, o zaman Kayseri halkının bu
tavrını nereye koyacagız? Burada katliamı pilanlıyanların adı
cellatlık, manipule edilenin adı cehalet, ikisinin birliginden dogan
da faciadır, soykırımdır. Butun katliamların arkasında bu tipde
"birlik"ler mevcut.
Sonuc olarak bilincli veya bilincsiz yapılan bu soykırım hepimizin
ortak gunahıdır bununla yuzleÅ~_menin zamanı geldi geciyor. Asıl
olan yuzyıllardan beridir yerleÅ~_en, yerleÅ~_tirilen bir zihniyeti
deÅ~_ifre etmektir. Bu zihniyet Å~_udur: Herkesin eline taÅ~_
verilmiÅ~_, herkesin elinde taÅ~_ı hazır duruyor. Bir hedef
gösterilince kimse neden saldırıyoruz diye sormuyor, öteki
de taÅ~_ını alıp hedefe sallıyor. Iran da bir kadının
taslandıgını tv-lerde göruyoruz. Sokaktan gecen o kadının
neden taÅ~_landıgını, sucunun ne oldugunu bilmiyor, ama o da hemen
taÅ~_ını alıp atıyor.
Hey cehalet, elindeki taÅ~_ı bırak ve bir duÅ~_un. Ermeni'ye
attıgın taÅ~_ın sadece elinde bir agırlık oldugunu sanma. Masuma
inen her darbenin boynumuzu nasıl buktugunu, bu cografyamızı
nasıl kana buladıgını gör artık. YaÅ~_anılan butun bu
acıların baÅ~_langıcının kadim komÅ~_ularımızın katliamıyla
baÅ~_ladıgını gör ve cocuklarına anlat ki, sonraki kuÅ~_akların
boynu tarih ve vicdan önunde bukuk kalmasın. Halkların ulu
divanında vicdan bir gun galip gelecektir.
Mikail Aslan 2014
http://www.keghart.com/Aslan-Genocide